MaMA 

VRIJDAG 8 JULI

THIS ART HERE IS ABOUT OTHER PEOPLE’S ART, VIA THE DETOUR OF ‘WORK” or THE UNPAID BREAK DIALOGUES

19.30 – 20.00 uur in Showroom MAMA

Door Andrea Celeste La Forgia

Performers: Andrea Celeste La Forgia, Silvia Arenas, Niloufar Nematollahi, Sarah Aztori, Tiago Santos, Linus Bonduelle

I keep changing the way I have to address you

Doorlopend

Door Oliver Doe

ZATERDAG 9 JULI

THIS ART HERE IS ABOUT OTHER PEOPLE’S ART, VIA THE DETOUR OF ‘WORK” or THE UNPAID BREAK DIALOGUES

18.15 – 18.45 uur in Showroom MAMA

Door Andrea Celeste La Forgia

Performers: Andrea Celeste La Forgia, Silvia Arenas, Niloufar Nematollahi, Sarah Aztori, Tiago Santos, Linus Bonduelle

VRIJDAG 16 JULI

Witnessing as a method of getting through gateways

18.00 – 18.40 in Kunstinstituut Melly auditorium

Door María José Crespo and Madeleine Ruggi

Where is my karaoke?

18.50 – 19.05 in Kunstinstituut Melly auditorium

Door Samboleap Tol

Een zoogdier reist over de aarde en herkent zichzelf als een verhalend kunstenaar en maker in dit leven. 

Discipline overschrijdend, serieuze grappen oefenend, spelend met verschillende materialen, half verborgen zingend en heimelijk schrijvend, deelt zij van tijd tot tijd haar gefluister voor hen die toevallig geïntrigeerd zijn. 

Miscellany of A Paralleled Realm

Oliver Doe (1994) onderzoekt queer communicatie via verschillende niveaus van codering en abstractie. Centraal in dit werk staat het onderzoek naar het gebruik van kleur, gebaren en andere non-verbale lexicons als gecodeerde talen voor cruising of het signaleren van identiteit, alsook de queer mogelijkheden van abstractie binnen gesproken taal.

Met deze werken onderzoekt hen Queer Linguïstiek en diens (de)constructie; queer gebruik van bestaande taal; en geabstraheerde en vervormde manieren van interpersoonlijke (en maatschappelijke) communicatie. Herhaling, indexering, code-switching en citaties worden beschouwd als de bouwstenen van (queer) taal. Hen moduleert en speelt met deze fundamenten om de mobiliteit en kneedbaarheid van taal te benadrukken in een queer gebruik.

Doe’s recente onderzoek richt zich op linguïstische abstractie als een performatieve houding die mogelijkheden van queer identiteitscategorieën zowel kan construeren als deconstrueren, waarbij verlangen of identiteit wordt gecommuniceerd buiten de taal zoals wij dat verwachten. Dit werk richt zich in het bijzonder op parallelle talen die worden gebruikt binnen cruising– en drag scènes – op manieren waarop ze worden geabstraheerd door tijd en situatie, maar ook opvallende overlappingen en afwijkingen vertonen die zich verzetten om van buitenaf begrepen te worden.

Titel:

You have to keep changing the way I address you, the way you address me

Oil paint on canvas

Five canvases, 140 x 200cm ea.,

with C-Type print on paper

Two sheets, 29.7 x 42 cm ea. (ed /1500)

Lights: you keep having to change the way you address me

Programmed LED bulbs on cord

3m length ea.

Meditation on Memory

Zie hoe haar schaduwen een hypnotisch patroon van zwart en wit creëren, terwijl ze fluisteren tegen de witte lucht! Zij is een vlek van uitgevaagd zwart. Niets is wat het lijkt. 

“Ahin alim tsfom eglags.”

Ze begint haar lichaam te bewegen, laat zich door een diepe stem dirigeren. 

Zelf begrijpt ze de stem niet… maar haar lichaam lijkt dat wel te doen. 

HAHAHAHA… Spirit U All. 

She’s looking good!

JS

You Know You Looking Good, Shertise Solano, 2022, oil stick op papier. 

Meditation on Memory, Shertise Solano, 2022, video, tijdsduur: 10:46 

Vertoningen op elk heel uur.

Fast communications over long distances

Tijdens een bezoek aan een Rotterdamse scheepssloperij kreeg Madeleine Ruggi schroot aangeboden dat afkomstig was van een voormalig bevoorradingsschip voor olietankers. Fast communications over long distances komt voort uit Ruggi’s fascinatie voor de instabiele waarde van dit gebruikte materiaal, dat ze wist te onderscheppen vlak voordat het werd verwerkt. De verschuivende economie van het metaal – van werkschip, naar wrak, naar gerecyclede goederen – zette Ruggi aan tot denken over cycli van handel en waarde, waarin zij nu zelf een marginale plek in bekleedt.

De gewone, kleinschalige materialen in Ruggi’s kunst – een stuk buitenkant van een schip, een VHF-radioscanner, een imitatie hekwerk zoals die haar vaak de toegang tot het terrein ontzegt, impressies van gebaren die op de beursvloer gemaakt worden; het zijn fragmenten van de gigantische handelsindustrieën die consumptie in het mondiale Westen voeden en mogelijk maken. Ruggi’s selecteerde deeltjes van objecten om te dienen als vertrekpunt om de confrontatie aan te gaan met de uitwisseling van goederen waar ook zij onlosmakelijk mee verbonden is. Haar persoonlijke, lichamelijke ontmoetingen met zowel deze beladen materialen en de mensen die ermee werken, verbindt het verlangen ernaar direct met de marktvraag, terwijl ze ook hint naar de macro-constructies van bemiddeling en macht die de goederenuitwisseling dienen.

titel:

placing the seed, disssspersing the seeds

a composition of toings and froings

kijken, zitten, aanraken, luisteren, bewegen, delen, lagen maken, graven, verzamelen, wiebelen, vasthouden, grijpen, onderhouden…

Kate’s praktijk is nieuwsgierig naar de manoeuvres die we, individueel en collectief, in onze omgeving maken. Op basis van haar opvoeding op een tuinderij in Australië, haar activiteiten in gemeenschappelijke tuinen in Rotterdam en tuinavonturen die ze alleen en met vrienden beleeft, onderzoekt ze momenteel hoe tuinieren momenten van uitwisseling, wederkerigheid kan faciliteren en relaties kan bevorderen. Ze is geïnteresseerd in de uiteenlopende verhalen en kennis die zich verankeren in deze momenten, waar acties, gesproken woorden, reflectie, geschiedenis en herinnering in elkaar overlopen. Verschillende perspectieven verweven zich met elkaar, worden naast elkaar geplaatst in verschillende temporaliteiten en planten gedachten in een soms heldere, dan weer troebele, poel voor navigatie. Haar werk krijgt vorm door gebaren die in het moment aanwezig zijn en gevoeligheden te verzamelen en te weerspiegelen in een materiele vorm die soms bestaat uit schilderkunst, en dan weer installatiebouw, geluid, schrijven en keramiek.

 …praten, onderhandelen, rotzooien, beslissen, uitleggen, ontvangen, accepteren, beïnvloeden, wrijving, doen, bezig zijn, vertragen, koffiedrinken, planten, treuzelen

“A set of conditions, constantly being updated”

De installatie ontvouwt onduidelijke ruimtes als zones van mogelijkheden en werkt zo als een oriënteringsinstrument dat het publiek in contact brengt met de tussenruimtes van een grensovergang en de bewakingsmechanismen die worden gebruikt om dubbelzinnige semi-informele bestaansruimten te beheren. Terwijl legaliteit niet kan doordringen tot de meest alledaagse ruimten van onderhandeling, verleggen andere gebaren de lokale grenzen en worden ze uitgevoerd door agenten die het territorium opeisen omdat ze het bezitten.

Deze zone behoort niet alleen tot de grensgebieden als een geografische ruimte, maar ook tot andere onduidelijke arena’s zoals een haven, een migratiekaart[NH1]  of een wettelijk verdrag, en wordt geïnformeerd door beelden die worden verzonden via een politiechat en poëtische taal voor het abstraheren van territoria die voortkomen uit wettelijke verdragen. Deze observaties worden een amalgaam van gevoelens, details, systemen en beelden die bij elkaar worden gehouden door de veerkracht van de lichamen die het tegenkomen, die omhulsels ontwikkelen en zelfbestuur uitoefenen in zijn materialiteiten. Maar wat zijn de voorwaarden voor deze ontmoeting? Hoe wordt de valuta van deze zone vastgesteld? Het antwoord is altijd al twee keer, een ongenuanceerd randeffect.

Deze reeks voorwaarden wordt hier voorgesteld als een zone met een dubbel blikveld, samengesteld uit elementen die het falen van diens toepassing belichamen, en die de afhankelijkheidsrelaties van materialiteiten binnen hun omgevingen en met hun bemiddelaars aan de orde stelt. Deze relaties zijn meervoudig en worden in verschillende tijden als lagen gepositioneerd, maar blijven niettemin hetzelfde: een permanent conflict tussen wat verborgen is en wat onthuld wordt.

Titel: LA GRAZIERIA

De moeilijkheden die ik dagelijks ondervind om persoonlijke en economische stabiliteit te bereiken, vormen de leidraad voor mijn onderzoek en beïnvloeden mijn houding ten opzichte van het maken van nieuw werk. Door mijn wortels als Zuid-Italiaanse vrouw te erkennen en de waarden ervan te onderschrijven, vind ik de kracht om hardop te spreken over de behoefte die ik heb om mijn eigen persoonlijke wereld op te bouwen. Een omgeving die het midden houdt tussen feiten en nostalgie, en gevuld met het verlangen om alternatieve ruimtes te creëren van waaruit ik kan werken en verbindingen kan leggen met mijn naaste omgeving.

Kapsalons zijn van die ruimtes waar verbale communicatie wordt verwelkomd; meestal worden deze plekken de weerkaatsingen voor mensen die op zoek zijn naar een nieuwe look – een nieuwe identiteit. De kapper is een van die “sociale beroepen”, net als de barman, de taxichauffeur enzovoort, waar mensen hun verhalen op een heel ongedwongen manier delen, vaak zonder zich ervan bewust te zijn dat ze zich blootgeven aan een half onbekende. La Grazieria is een installatie die reflecteert op plaatsen van geborgenheid in relatie tot migratie en cultureel erfgoed.

Soft Corners of Concrete Marble Possibilities is een reeks werken die verwijzen naar architecturale anekdotes. Hun uiterlijk ontleen ik, bewust en soms onbewust, aan terugkerende momenten in mijn dag. Lopend van het station naar het atelier, van het atelier naar de werkplaatsen en van de werkplaatsen naar mijn huis. Mijn huis dat verbouwd werd, beïnvloedde mijn sculpturale taal en mijn interesse in gestandaardiseerde infrastructuren die onze bewegingen manipuleren. Ik gebruik en hergebruik materialen die ik heb verplaatst om een infrastructuur op te bouwen. Wanneer ik ze presenteer en verplaats zoek ik naar karakters in de objecten of materialen, die dan een nieuw contextueel samenwerkingsverband kunnen vormen.

Samboleap Tol (1990) is een Khmer Nederlandse kunstenares en onderzoekster gevestigd in Rotterdam. Tol richt in haar onderzoek de aandacht op het welzijn van de mensen in de diaspora. Middels haar werk vraagt ze zich af wat er is achtergebleven in ‘het moederland’ en wat er gewonnen is in ‘de nieuwe wereld’. Ze onderzoekt verschillende houders van kennis (zoals manuscripten en objecten), gemeenschapsleiders van vroeger en nu, en hun vermogen om tijdloze kennis over te dragen aan degenen in de toekomst: wij, en onze kinderen. Ze vraagt zich af hoe ‘men zichzelf kan blijven’ door te bevragen wat onze origines zijn, hoe ons verlies er uit ziet en wat we gedaan hebben om dat zelf weer op te bouwen?

“Wat zouden onze opa’s en oma’s ons als advies hebben geven, als ze niet gekoloniseerd waren?”

Samboleap Tol is onderzoeks associate bij The Research Centre for Transnational Art, Identity and Nation (TrAIN), University of Arts London. Ze heeft op verschillende plekken in London geëxposeerd, waaronder Tate Modern en South London Gallery, en ook artist talks gegeven bij Camberwell University of the Arts en Framer Framed (Amsterdam). Ze heeft een opleiding Beeldende Kunst gevolgd bij Central Saint Martins en Media bij het Erasmus Universiteit Rotterdam en University of Sydney.

Titel

Dharma liederen

Toen ik opgroeide in Rimini, Italië, ging mijn moeder om 6 uur ‘s ochtends van huis om te werken in de plaatselijke pastafabriek. Om 5 uur ‘s middags kwam ze weer thuis. 25 jaar later heeft ze nog steeds dezelfde baan. Door de jaren heen veranderde haar lichaam, en haar gezondheid. Wat is er in de loop der tijd in haar lichaam gestold? Mijn werk gaat over het vrouwelijk lichaam in relatie tot arbeid. Wat betekent het, zowel historisch als in het heden, voor vrouwen om de strijd tegen hun uitbuiting en onderdrukking te belichamen en te mobiliseren? Ik hercontextualiseer archiefmateriaal om kritisch na te denken over de geschiedenis en de voortdurende relevantie ervan voor hedendaagse omstandigheden van structurele ongelijkheid en precariteit. Door middel van performance, schilderen en beeldhouwen breng ik het persoonlijke en het politieke samen, waarbij ik de ervaringen van mijn familie als achtergrond gebruik om de hedendaagse arbeidersklasse te onderzoeken.

Andrea Celeste La Forgia (1995) woont en werkt in Rotterdam. Recente tentoonstellingen zijn I Must Be Living Twice in het Palazzo Massimo (Venetië, IT), John Moores Painting Prize in de Walker Art Gallery (Liverpool, UK) en The Independent in het MAXXI (Rome, IT).