MaMA 

“Kinderen denken dat cornflakes een bijproduct van het speeltje in de doos is en dat boterhamworst in plakjes met een clownsgezicht erop aan de boom hangt.”

“Het gebeurt wel vaker. Er is een interessante expositie gepland en het zou de curator leuk lijken als er ook ‘food’ (curatoren spreken graag over food in plaats van eten) in voor kwam. En ja, dan kwamen ze al snel bij mij uit. Ik voel me dan altijd erg vereerd. Maar waar mijn collega productontwerpers een stoel, een vaas of pingpongballetje opsturen zit ik met vergankelijk materiaal. Eten bederft en moet vers en hygiënisch bereid worden. Uiteindelijk wordt er dan vaak besloten dat ik alleen bij de opening actief zal zijn want, zo denkt de curator,”dat is lekker makkelijk, we hadden toch al hapjes nodig.””

Omdat het toch niet de bedoeling kan zijn dat catering verward wordt met eetontwerp, geeft MAMA Marije Vogelzang haar eerste solotentoonstelling. Marije presenteert een overzicht van wat ze deed, doet en in de toekomst nog zal doen aan de hand van schetsen, video’s, animaties en installaties (die je daadwerkelijk kunt eten).

Hiervoor bouwden we zelfs een deel van onze showroom om tot koelkast, zodat de gebreide worst niet bederft. Gebreide worst? Ja. En denk ook aan vers gebakken boomblaadjes en een marshmallowsculptuur, dan kom je aardig in de richting. Maar dan ben je er nog niet.

“Voor veel mensen gaat het ontwerpen van voedsel over de verschijningsvorm. Er zit een groot gat tussen ontwerpers die vormgeven en koks, die smaak produceren. Ik probeer deze twee dingen te overbruggen en tegelijk niet alleen naar de vorm en smaak maar ook het verhaal achter eten te kijken,” zegt Marije tijdens een lezing op Design Inbada 2008, helemaal in Zuid-Afrika. Marije komt steeds vaker en verder over de grens. Naast Zuid-Afrika werd ze onlangs uitgenodigd in Beirut (Libanon), waar ze op basis van de plaatselijke eetgewoonten en de sociale geschiedenis van het land een serie workshops en een lezing gaf.

“Het ontwerp wordt in het lichaam van de gebruiker opgenomen en wordt hier zo een deel van. Van welk materiaal kun je dat nou zeggen? Dichter bij de toeschouwer kom je niet.”

Eigenlijk wordt Marije liever ‘eating designer’ genoemd. Ze geeft de beleving van eten op zo’n manier vorm dat die onze perceptie van eten uitdaagt, zoals het associëren van de kleur van eten met emoties. Daarnaast benadrukt ze de context van eten, zowel op psychologisch als sociologisch gebied. Dat doet ze door zich naast met textuur, geur, smaak en kleur ook bezig te houden met bijvoorbeeld herkomst, tafelgebruiken en schaarste van eten. Daarom is ‘eating designer’ inderdaad misschien een betere omschrijving. Wat het ook is, een cateraar kan je haar in elk geval niet noemen.

Komt dat zien… en proeven!