MaMA 

“Gefeliciteerd! Je loyaliteit als TerraManagement agent is niet onopgemerkt gebleven. Je bent geselecteerd voor een missie. Het lot van de wereld ligt in jouw handen. We rekenen op je medewerking. Vanaf morgen, 35 maart 2098, zal je door tijd en ruimte dwalen, op zoek naar objecten die onmisbare gegevens zullen opleveren om de urgente problemen van onze tijd op te lossen.”

Jaar 1986. Een geur van algen brengt me op het spoor van het Sci-Fi Lab Café. M’n neus achterna lopend wordt mijn blik gevangen door een flikkerende neonreclame boven de ingang. Hoewel het bedekt is met zeewier, komt er een stralende gloed vanaf. De gloed van neonlicht roept nostalgie bij mij op, een verbeelding van het onwankelbare geloof in de wetenschap van het vorige millennium. De toekomst moet er ooit zo stralend hebben uitgezien. Een prachtige reis naar een overvloedig Utopia…. Met weemoed loop ik het café binnen op zoek naar manieren om deze toekomstvisies uit het verleden nieuw leven in te blazen. Op een koffietafel ligt een achtergelaten, stoffig rapport over CO2-neutraliteit: “Onze afdeling ethisch leiderschap erkent de noodzaak om onze inspanningen verder te versnellen, onze aandacht moet voor 110% gericht zijn op de realisatie van een duurzame toekomst.” Zijn de inspanningen dan niet genoeg geweest? Ik vraag me af hoe we voorbij Technocentrisme en misleidende extractie kunnen denken, om een toekomst te maken die bewoonbaar is voor alle levende en artificiële wezens?

Jaar 2000. De geur van metaal en rook vult de lucht. Ik lig stil, verstoken van lichamelijkheid en fysieke ervaringen. Zo ver het oog reikt word ik omringd door visioenen van een geannuleerde toekomst. Deze nieuwe wereld zet zich schrap voor reële en denkbeeldige bedreigingen. Is dit een oorlogsgebied, of is een post-apocalyptisch computerspel realiteit geworden? Mijn hoofd zoemt. Overweldigd door een gevoel van desoriëntatie, mislukte verwachtingen en uitzichtloosheid, onderga ik een behandeling op de Intensive Care Unit. Hoe kunnen we onze zintuiglijkheid herstellen, collectieve wonden helen en omgaan met zoveel onzekerheid? Een drone vliegt voorbij en trekt een spandoek voort: “Zero Emissions!” en het geluid van een verre zandstorm wiegt me weer in slaap.

Jaar 2040. Ik word wakker van een zacht gefluister: “Zero Emissions… adem voor adem” wordt eindeloos herhaald. Onder invloed van dit mantra neem ik deel aan de heilige rituelen van de AI Tempel, met als doel om mijn zeggenschap over de toekomst te herwinnen. Het gefluister gaat verder: “Wees dapper, open Pandora’s doos van preventieve algoritmische vrijheid en absolute surveillance.” Ik sluit mijn ogen en mijn verbeelding helpt me voorbij de tweedeling dystopie-utopie. Een mistige geur waait de tempel binnen en spoelt als een reiniging over mijn lichaam en geest. Mijn handen tintelen. Een warm licht groeit in mij, ik voel me herboren wanneer de duistere sluier wordt opgelicht, doe mijn ogen open en kan weer helder zien. “Dank je…” fluister ik terug de ether in. Ik loop de tempel uit, richting het licht van oneindige mogelijkheden.