MaMA 

Alexandra Phillips (Pure Propaganda) bezocht de opening van Various Exhibition Titles en raakte geïnspireerd om haar beleving van het hele gebeuren met ons te delen. Je kan Various Exhibition Titles nog steeds bezoeken en je eigen beleving creëren tot 24 november.

Dit is geen ingang, of eigenlijk wel maar om binnen te komen heb je een kaartje nodig.
De kaartjes zijn gratis.
Maar je moet wachten tot er kaartjes beschikbaar zijn.
Neem een drankje en luister wanneer ze er meer weggeven.
Dat is hoe je aan een kaartje komt.

De opening met kaartverkoop verbaasde me. Het verlegde de aandacht naar het fysiek betreden van een event. In tegenstelling tot een gebruikelijke entree die nauwelijks zou worden opgemerkt, laat staan overdacht, zorgde het in kleine aantallen naar binnen gaan – enkel met een ticket – voor vertraging, waarmee de eerste collectieve activiteit van de tentoonstelling een feit was. Het was genereus, letterlijk, in die zin dat de kaartjes gratis waren, en conceptueel gezien dat het iedereen in staat stelde aan de gebruikelijke cadans van kunstopeningen te ontkomen. In plaats van het ieder-voor-zich aspect van veel culturele evenementen, nodigde dit event nadrukkelijk maar subtiel elke bezoeker uit deel te nemen door te wachten. Zonder echte informatie over wanneer de kaartjes werden uitgedeeld of hoeveel mensen Various Exhibition Titles die avond zouden kunnen beleven, werden we allemaal gezamenlijk op afstand gehouden. Het wachten maakte me bewuster van hoe plooibaar wij – in dit geval een groep mensen die zich geoefende kunstkijkers noemt – kunnen zijn.

Ik mag graag denken dat ik bestand ben tegen de krachten van suggestie, op naïeve wijze. Ik mag graag denken ik over een gezonde dosis scepsis beschik, al bewegende door het culturele landschap. En toch stond ik me af te vragen of ik die avond het werk zou kunnen zien, of ik een van de gelukkigen zou zijn die door het rode gordijn zou stappen om de wonderen daarachter te aanschouwen.

Dat is grappig, toch? Niet alleen omdat naast een kaartje grijpen die avond niet zou betekenen dat ik de tentoonstelling niet te zien kreeg, maar ook omdat je op elk moment tijdens het wachten door een raam recht in MAMA kon kijken.

Anderen zien kijken maakte mijn verlangen te kijken, nu onmiddellijk of in elk geval als eerstvolgende, des te groter. Uiteindelijk was er één kaart beschikbaar en hoewel ik daar niet alleen was, greep ik meteen de kans op het kaartje… Ik liet de persoon met wie ik was gekomen achter en ging naar binnen met een gevoel van opluchting, opgetogen dat het me was gelukt.

Snap je wat ik bedoel? Er zit baldadigheid in het aanbieden van een uitnodiging, of een suggestie te doen waardoor de genodigden instemmen en zichzelf gewillig overgeven. Ik maakte een reeks beslissingen gebaseerd op een vals gevoel van schaarste, geheel opgewekt door de simpele activiteit van kaartverkoop. En zo werd ik erin geluisd, ik was gedwongen! Zoals Tom Sawyers vrienden Tom het hek wit zien schilderen, zo wilde ik ook wit schilderen.

Diezelfde ondeugendheid echoot door de tentoonstelling in zijn overkoepelende, sterk gescripte structuur, en ook in de individuele werken. Various Exhibition Titles vereist dat je je overgeeft aan het ter plekke ontvouwen van elk werk. De uitvoering van de tentoonstelling, de aandacht voor hoe de werken de kijker bereiken, het gebruik van meerdere wandteksten en verkeerd samengevoegde vertalingen functioneren naar mijn mening als werken op zich. De opzet zorgt voor een speels, enigszins theatraal kader voor elk autonoom werk, waarvan elk reageert op de architectuur van de ruimte, vooral de ramen en rode gordijnen, en de straat – allemaal opgehangen aan de structuur van de aanpasbare maar gescripte tekst. Deze dans tussen conceptuele kunsttentoonstelling en komische parodie is onderdeel van de baldadigheid die Various Exhibition Titles zo verfrissend maakt.

Allemaal samenzittend, ons bewust van onszelf als een groep in een ruimte, eigenlijk hyperbewust, niet alleen vanwege onze reflectie maar ook vanwege de intensiteit van onze aandacht en de aandacht die we kregen. De ramen vormen de setting van elk werk. Kijken naar de stoep maakte van het kijken zelf tweerichtingsverkeer, plotseling werden we bekeken terwijl wij keken. Ik zeg plotseling omdat terwijl we hier zaten, de intensiteit van de reacties van voorbijgangers opvallend was. Ik dacht, er zijn zo veel etalages in de stad en zoveel mensen die rondlopen in groepen. Als hun relatie enigszins verschuift, als iedereen uit het raam begint te kijken, ogenschijnlijk naar niets, bam! Alledaagse dingen als mensen en ramen worden op slag en op hilarische wijze verstorend.

Door een reeks van zulke aanpassingen, door ogenschijnlijk simpele verschuivingen en door aspecten van cureren uit te lichten die normaal onbevraagd blijven, ontleedt Various Exhibition Titles een charmante baldadigheid en een gevoel van serieus spel. Het is licht maar niet zonder diepte, wat volgens mij een moeilijke balans is om te vinden en een plezier om te ervaren wanneer dat gebeurt.