MaMA 

MAMA opent 2012 met de eerste Nederlandse tentoonstelling van de Amerikaanse kunstenaars Lizzie Fitch (US, 1981) en Ryan Trecartin (US, 1981). Speciaal voor deze tentoonstelling maakten zij in samenwerking met Rhett LaRue (US, 1982) een setting van nieuwe sculpturen die zullen worden aangevuld met werk van Fitch en een selectie van films uit het meest recente project van Trecartin, Any Ever (2009-2010).

Analytische winkelexcursies naar warenhuizen, designwinkels en bouwmarkten zijn voor Fitch en Trecartin de manier om materialen te verkijgen voor hun gezamenlijke sculpturen en voor Trecartins’ filmsets. Ze beschouwen winkelen als een expeditie door de waardesystemen van goederen. Goederen krijgen betekenis door de manier waarop ze in winkels staan opgesteld, hoe ze verhandeld worden, hoe ze genoemd worden of, letterlijk, door wat ze zijn.

De grenzen van de letterlijke betekenis van de goederen worden tot voorbij het absurde opgerekt om tot een vorm van abstractie te komen. De aangekochte materialen worden opgevat als woorden. Fitch en Trecartin spelen spelletjes met hun klanken, geluiden en betekenissen en groeperen ze op een manier die verwant is aan het samenstellen van zinnen. Ze manipuleren de aangekochte meubels, gereedschappen, bouwmaterialen, kleding en dergelijke en vormen deze om tot sculpturen.

In deze werken is geen uitgesproken letterlijk personage aanwezig. De toeschouwer kan de aanwezigheid van een protagonist wel vermoeden door de associatieve opeenvolging van materialen. Losse verhaallijnen over onder andere fysieke inspanning, ouderschap, reizen, winkelen worden gesuggereerd door merken en producten (soms met een dubieuze gebruiksfunctie) die hun herkomst vinden in de vreemdste uithoeken van de consumentencultuur. Deze merken en producten worden vermengd met simpele alledaagse voorwerpen die een bepaalde puurheid bezitten door het feit dat hun vormen gedicteerd worden door hun tijdloze functies.

De manier waarop de voorwerpen de ideeën in het werk sturen, creëert een conceptueel kader rondom de sculpturen. De werken nodigen uit om de extra dimensies van tijd van producten te bekijken. Dit zijn essentiële componenten voor het analyseren van een wereld die wordt beheerst door de media.

Gedurende hun tienjarige samenwerking hebben Lizzie Fitch en Ryan Trecartin een veelzijdige synchrone beeldtaal ontwikkeld die is overgegaan in fluïde categorieën: Een sculptuur functioneert niet alleen als sculptuur maar ook als filmset, prop, reliek of decoratie. Een film is gemaakt als film, maar is daarnaast ook iets dat sociaal gedeeld kan worden als overkoepelende context waarin andere werken tentoongesteld kunnen worden. In Lizzie Fitch / Ryan Trecartin vormen Trecartins video’s van Any Ever een context voor de driedimensionale werken van Fitch en Trecartin. Op deze manier wordt benadrukt dat het individuele werk van beide kunstenaars bij elkaar is ingebed.

De tentoonstelling van Fitch en Trecartin is om twee redenen belangrijk. Ten eerste is hun werk exemplarisch voor MAMA’s beleidsthema’s ‘Trashiness’ en ‘Culture of Darkness’ waarin we onder andere onderzoeken hoe commodificatie en nieuwe normen- en waardestelsels bijna achteloos door weten te dringen tot de algemene cultuur.

Ten tweede zijn Fitch en Trecartin invloedrijke representanten van een generatie kunstenaars voor wie het scheppen van werelden en het creëren van kaders voor derden een belangrijk element vormt van hun artistieke praktijk. De beleving van de bezoeker is één van de centrale thema’s in hun werk. Vaak worden andere kunstenaars uitgenodigd voor grotere samenwerkingsverbanden met productiemedewerkers, consultants en acteurs.

Lizzie Fitch (USA, 1981) maakt sculpturen en is betrokken in bijna alle aspecten van de productie van Ryan Trecartins films. Ze houdt er een transdisciplinaire praktijk op na die is geworteld in verregaande samenwerking met andere kunstenaars, creatieve beroepsgroepen en commerciële entrepreneurs. In de zomer van 2011 werkte Fitch samen met het uitgeverscollectief DIS Magazine om een kantoor-setting na te bouwen in Invisible-Export gallery in New York. Door de installatie daadwerkelijk in gebruik te nemen werden de formele en functionele kwaliteiten van de ruimtes zichtbaar. In 2010 werkte Fitch samen met modeontwerper TELFAR voor de presentatie van de lentecollectie van 2011. Hiervoor maakte ze een installatie die functioneerde als showroom en als autonome sculptuur.

Ryan Trecartin (USA, 1981) schrijft, regisseert en monteert films die thema’s als identiteit, consumentengedrag, taal en technologie behandelen. Sinds zijn plotselinge opkomst tijdens de Whitney Biennial in 2006 met A Family Finds Entertainment (2004), heeft zijn unieke stem in de hedendaagse kunst een brede groep culturele consumenten geïnspireerd. Dit werd versterkt door opeenvolgende projecten als I-Be Area (2007) en het zevendelige Any Ever (2009-2010), waarin donkere hectische experimenten de grenzen van verhalen en montage oprekken. Zijn omgang met de Engelse taal weerspiegelt recente veranderingen in technologie en cultuur. Dit is goed zichtbaar in de presentaties van zijn films, die hij ontwikkelde met Fitch. De thema’s en logica van zijn werelden op het scherm worden getransporteerd naar de sculpturale theaters waarin ze vertoond worden.

De showroom is tijdens de RAW Art FAIR extra lang open:
Woensdag 8 februari 13:00-21:00u
Donderdag 9 februari 13:00-21:00u
Vrijdag 10 februari 13:00-2100u
Zaterdag 11 februari 13:00-23:00u