MaMA 

De werken in YES weerspiegelen een nieuwe mentaliteit welke gekenmerkt wordt door een omgekeerd wantrouwen, zonder naïef te zijn. Kinderachtig, zonder flauw te zijn. Vrij en bevrijdend. YES verkent de bandbreedte van een generatie die zich voedt met humor, naïviteit, poëzie en spel. In een gejaagde, productgeoriënteerde en mediageregeerde samenleving is een relativerende lichtvoetigheid een noodzaak, een waar levenselixer dat ons bij de les houdt. Ja! Leven! Doen! 

Op 24 augustus 1968 gaven John en Yoko hun eerste tv interview samen voor het Londonse televisie programma “Frost on Saturday”. Het programma werd live uitgezonden tussen 19.45 – 20.30 uur.

Hier is een ‘transcriptie’ van een gedeelte van het programma:

John:  Ze had een tentoonstelling in een galerie en ik kende die gast die ’m runde, dus het was niet – in elk geval, het is een beetje beschamend om een van de Beatles te zijn en een winkel, laat staan een galerie, in te lopen … óf ze springen allemaal bovenop je zo van ‘Hij is gewoon zo’n gast, zo’n Texaanse oliebaron, hij koopt hier alles wat los of vast zit!’ en daarbovenop had ik nog een soort ding met kunst, omdat ik op de kunstacademie had gezeten en de attitude van die kunstenaars echt niet trok, weet je…

In elk geval, ik kwam op die opening en ze had van die dingen zoals een hamer en een spijker [‘Painting to Hammer a Nail’, Yoko Ono, 1961 – 1965, RK] en een klok waar je met een stethoscoop naar moest luisteren [‘Eternal Time’, Yoko Ono, 1965 RK], dat soort dingen. Eerst reageerde ik als zo’n vervelende gast die zegt ‘dat kan mijn broertje van drie ook’ weet je, dus ik dacht ‘Ha! neem je moeder in de maling met die rotzooi’, maar er was ook een ladder waar een ding op het plafond bij hoorde, dus ik klim de ladder op en op het plafond staat ‘Ja’, snap je, dus toen dacht ik ‘ik begrijp ’m, het is ok’. Het is zo’n soort grapje als ‘als je dit leest sta je in je broek te druppelen’.

Het heeft allemaal met elkaar te maken. Mensen vinden zoiets grappig op een openbaar toilet, maar als je het in een kamer op een muur schrijft, raken ze in de war, dat vinden ze niet in de haak, omdat ze vaststaande ideeën hebben over waar je zo’n boodschap zou moeten lezen. Maar er stond ‘Ja’ en als er ‘Nee’ had gestaan, was ik doorgelopen met mijn vaststaande ideeën over kunst en kunstenaars, dat ze een beetje ‘ja ja, whatever’ zijn…

Maar er stond ‘Ja’ en dat was genoeg, en toen kwam ze naar me toe en… – ze wist niet wie ik was – en ze vroeg ‘wil je er een spijker in hameren? Het kost 5 shilling.’ Dus ik zei, ik had ook al geen geld op zak, ‘ik hamer er wel een fantasie-spijker in, krijg je van mij vijf fantasie-shilings’ en ze vond dat goed en ze vond het op de zelfde manier goed als ik haar werk, snap je, en (op gekscherende toon) zo hebben wij elkaar dus ontmoet.