MaMA 

Om bij mijn oma’s huis te komen moet je over de avondmarkt lopen, waar het dag en nacht een drukte van jewelste is, langs goedkope nep Chanel-lakens en Nike-riemen, en via elektronicawinkeltjes en soepkraampjes. Er hangt een klein, neon-achtig bord: 电. Het lijkt wel een scène uit Fullmetal Alchemist – het type plek waar Wendy zich thuis zou voelen – met roestige spijkers aan de muren, een schrootmetalen achterdeur, en een man die gehurkt op de vloer een oude radio of televisie repareert.

Ik zei: om bij mijn voorouderlijk huis te komen, loop ik door een pseudo-oriëntalistische reeks beelden waarin het primitieve en het toekomstige samenkomen – de kraam van een elektricien. Dit beeld van de sjamanistische technoloog komt uit een Japanse animatie, die het Weimar-tijdperk in Duitsland lijkt te oriëntaliseren (occidentaliseren?).

Soms vragen mensen me of ik in astrologie geloof. Ze stellen vragen als, “geloof je dat astrologie meer is dan louter suggestie?” Ik antwoord altijd van niet, maar ik geloof wel dat de verbeelding verbonden is aan iets mystieks. 

Westerse astrologie bestaat uit een allegaartje van genres – het omvat de ‘girlie-cultuur’ uit de jaren negentig, jongens die geobsedeerd zijn door het oude Rome, en een gezonde scheut verlangen naar de natuur. De Chinese kosmologie is net zo goed een project van de verbeelding. Het is deels shounen-manga, deels een gezonde hobby van tantes, en deels neoconfuciaanse staatsideologie. 

Ik leerde over Chinese kosmologie, de wuxia, de principes van I Tjing en het confucianisme, op dezelfde manier als ik over China leerde – van mijn opa, die met trillende handen wankele diagrammen op dunne vellen los papier tekende. Van de stapel boeken die hij me heeft nagelaten, ongeduldig vertaald door mijn moeder. Van mijn oma die me leerde mediteren. Van Taiwanese Youtubers die kritiek geven op het idee van het moderne China. Van witte mensen die een vorm van Amerikaans boeddhisme beoefenen, die wat wegheeft van Evangelical Christianity. En van Fullmetal Alchemist, Hunter X Hunter en zelfs Avatar the Last Airbender. 

Wuxia is komisch en mystiek tegelijkertijd. Het is een vijfpuntige ster: water, metaal, vuur, hout en aarde. Het bestaat uit onstabiele en stabiele veranderingsprocessen. Niets is statisch. Het is Jianghu. Ik stap uit een handeling, merk dat het niet alleen regent, maar dat de straten wemelen van de mensen en zeg “dus dit is het leven in de jianghu.” Een vriendin vertelt me dat ik erg irritant ben en dat jianghu haar vooral doet denken aan een bepaald type cis-kerel die vechtsporten en de natie romantiseert, en bijbehorend emotioneel gedrag vertoont.

Verbeelding roept iets mystieks op, maar er zit ook iets gewelddadigs aan. Het klinkt misschien gek om politieke betekenis te creëren op basis van verbeelding, maar we doen het continu. Geslacht en ras zijn taalsystemen. Dat geldt ook voor nationaliteit en verhalen over waar we vandaan komen. De aard van taal is verraderlijk – ze blijft niet trouw aan een oorsprong, maar moet zichzelf voortdurend verraden om te veranderen.

兰兰

Voorouderlijk Geluk is een kosmische reis, waarbij verleden en toekomst versmelten. De tentoonstelling nodigt je uit om je menselijke waarneming los te laten en binnen te stappen in het universum van het niet-menselijke dat naast ons leeft. In deze ruimte respecteren we degenen die kunnen zien zonder ogen, horen zonder oren en spreken zonder mond. Langzaam en gezamenlijk observeren we de vloeiende patronen van de natuur en leren we haar ritmische veranderingen beter te begrijpen.